22.11.06

47 - Tiada alasan

Dia bersuara. Dengan wajah yang tenang, tanpa menoleh ke arah saya. Katanya, esok setelah pulang ke Wakayama tentunya dia tidak akan sesekali melupakan keindahan warna musim luruh di sini.

“Bukankah di Wakayama juga ada musim luruh?”

“Benar. Tapi musim luruh tahun ini paling istimewa,” katanya.

‘Istimewa..!’ Saya mengangguk perlahan-lahan.

Di pinggir jalan dua kanak-kanak berlari-larian. Si adik tersungkur ketika cuba bersaing dengan langkahan pantas abangnya.

Lututnya sedikit luka, namun dia tidak menangis.

Dan saya tersenyum sendiri. Tanpa sebarang alasan.